کد مطلب:187987 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:306
مختصری از زندگینامه ی امام محمدباقر
ولادت امام پنجم علیه السلام در روز جمعه سوم ماه صفر سال 57 هجری در مدینه اتفاق افتاد. پدرش حضرت زین العابدین و سیدالساجدین علیه السلام است و مادرش فاطمه دختر امام حسن مجتبی علیه السلام كه دو رشته ی امامت را در خود جمع كرده است. در میان دختران سبط اكبر زنی به مقام و جلالت و شأن فاطمه نبوده است. امام حسن علیه السلام از نظر علاقه ی شدید به مادر نام دختر خود را فاطمه نهاد و این بانوی بزرگ اسلامی در حفظ حقوق و آزادی زنان اسلام و تقوی و پرهیزكاری و نشر تبلیغات عالیه ی دین سعی بلیغ داشته است و حضرت صادق علیه السلام در فضیلت او روایاتی نقل می فرماید كه عظمت مقام این بانوی بزرگوار را نشان می دهد.
امام پنجم نام مباركش از اسم جدش اتخاذ شده است و او را محمد نامیده اند. لقبش «باقر» است زیرا او علم و دانش را در آن عصر شكافت و اسرار آن را آشكار ساخت. القاب دیگر او عبارت است از «رافع» یعنی آن
[ صفحه 198]
كه مقام علم را بلند كرد، «ذاكر» زیرا همیشه ذكر خدا می گفت، «شاكر» چون همواره شكر خدا می كرد، «هادی» زیرا به ارشاد و هدایت جامعه دست زد و همچنین «صابر»، «جامع» «حاضر» زیرا دارای صفات جمال این الفاظ بود.
آن حضرت بسیار اكرام و اطعام می كرد و مكرر درهم و دینار انفاق می فرمود. ایشان علم و دانش را خوب برای مردم تشریح كرد و آنها را از مشكلات اغوای جعل احادیث حزب اموی آگاه ساخت. امام پنجم با اغتنام فرصت، غوامض مسائل را تحلیل فرمود و حقایق را بیان كرد. تاریخ زندگانی پنجاه ساله ی این امام بزرگوار را هر چه می شنویم و می بینیم، اخبار و احادیثی است درباره ی احكام و فقه محمدی و سیره ی حقیقی دین و طریق تعلیم و تعلم و تربیت و پرورش افكار مردم. ایشان اخلاق محمدی را به مسلمین آموخت و افكار مردم مسلمان را از ظلمات ابرهای مسموم حزب اموی بیرون آورد. محضرش مركز عالمان و راویان و خطیبان و محدثان و شاعران بود. منزلش مكتب تربیتی اسلام بود كه به مردم علم و فضیلت می آموخت.
این نابغه ی علم و دانش مردی گندمگون، متوسط القامه، قوی هیكل، سیاه موی و دارای ابروان پیوسته، چشمهای درشت، چهره ی گشاده و شبیه جدش پیغمبر خدا صلی الله علیه و آله بود. در عصر خود متواضع ترین مردان روزگار بود. مزرعه و نخلستان بسیار داشت و خود مانند یك رعیت و دهقان فعال در روزهای گرم آن قدر كار و تلاش می نمود كه غلامان زیر بغل او را می گرفتند و به سایبانش می بردند. آنچه از محصول زراعت و باغبانی و نخلستان به دست می آورد، همه را در راه خدا انفاق می كرد و در عصر خود سخی ترین مردم عربستان بود.
حضرت امام محمدباقر علیه السلام نوزده سال و ده ماه پس از شهادت پدرش علی بن الحسین علیه السلام زندگانی و امامت كرد و در تمام این مدت در نشر فرهنگ اسلام كوشید. ایشان در واقعه ی كربلا سه ساله بوده است و در زمان
[ صفحه 199]
رحلت پدرش بیست و هشت سال داشت و مدت عمر مباركش پنجاه و هفت سال بود و در سال 114 هجری در مدینه به زهر هشام بن مروان به شهادت رسید. [1] .
[ صفحه 200]
امام پنجم نام مباركش از اسم جدش اتخاذ شده است و او را محمد نامیده اند. لقبش «باقر» است زیرا او علم و دانش را در آن عصر شكافت و اسرار آن را آشكار ساخت. القاب دیگر او عبارت است از «رافع» یعنی آن
[ صفحه 198]
كه مقام علم را بلند كرد، «ذاكر» زیرا همیشه ذكر خدا می گفت، «شاكر» چون همواره شكر خدا می كرد، «هادی» زیرا به ارشاد و هدایت جامعه دست زد و همچنین «صابر»، «جامع» «حاضر» زیرا دارای صفات جمال این الفاظ بود.
آن حضرت بسیار اكرام و اطعام می كرد و مكرر درهم و دینار انفاق می فرمود. ایشان علم و دانش را خوب برای مردم تشریح كرد و آنها را از مشكلات اغوای جعل احادیث حزب اموی آگاه ساخت. امام پنجم با اغتنام فرصت، غوامض مسائل را تحلیل فرمود و حقایق را بیان كرد. تاریخ زندگانی پنجاه ساله ی این امام بزرگوار را هر چه می شنویم و می بینیم، اخبار و احادیثی است درباره ی احكام و فقه محمدی و سیره ی حقیقی دین و طریق تعلیم و تعلم و تربیت و پرورش افكار مردم. ایشان اخلاق محمدی را به مسلمین آموخت و افكار مردم مسلمان را از ظلمات ابرهای مسموم حزب اموی بیرون آورد. محضرش مركز عالمان و راویان و خطیبان و محدثان و شاعران بود. منزلش مكتب تربیتی اسلام بود كه به مردم علم و فضیلت می آموخت.
این نابغه ی علم و دانش مردی گندمگون، متوسط القامه، قوی هیكل، سیاه موی و دارای ابروان پیوسته، چشمهای درشت، چهره ی گشاده و شبیه جدش پیغمبر خدا صلی الله علیه و آله بود. در عصر خود متواضع ترین مردان روزگار بود. مزرعه و نخلستان بسیار داشت و خود مانند یك رعیت و دهقان فعال در روزهای گرم آن قدر كار و تلاش می نمود كه غلامان زیر بغل او را می گرفتند و به سایبانش می بردند. آنچه از محصول زراعت و باغبانی و نخلستان به دست می آورد، همه را در راه خدا انفاق می كرد و در عصر خود سخی ترین مردم عربستان بود.
حضرت امام محمدباقر علیه السلام نوزده سال و ده ماه پس از شهادت پدرش علی بن الحسین علیه السلام زندگانی و امامت كرد و در تمام این مدت در نشر فرهنگ اسلام كوشید. ایشان در واقعه ی كربلا سه ساله بوده است و در زمان
[ صفحه 199]
رحلت پدرش بیست و هشت سال داشت و مدت عمر مباركش پنجاه و هفت سال بود و در سال 114 هجری در مدینه به زهر هشام بن مروان به شهادت رسید. [1] .
[ صفحه 200]
[1] اقتباس از چهارده معصوم عمادزاده.